سیستم های توزیع هوای مدرن

مهمترین هدف ساختمانها همواره فراهم کردن سر پناهی در برابر آفتاب، باد، سرما و باران است.طرحهای قدیمی نسبتاً ساده بودند و با ملاحظه شرایط محیطی در نظر گرفته می­ شدند. با توجه به فضای داخلی، سرمایش ساختمان از طریق تهویه طبیعی فراهم می شد و گرمایش اضافی نیز امکان پذیر بود. سازنده و ساکن ساختمان اغلب یک نفر بود واین بدان معنی است که آرامش فرد از اهمیت بسزای برخوردار بود.

در اواخر قرن نوزدهم تکنولوژی ساخت ساختمانهای جدید معرفی شد.این تکنولوژی جدید و استفاده از مصالحی نظیر فولاد، طراحی ساختمانهای مستحکم تری را امکان پذیرساخت. نوررسانی و هوارسانی مصنوعی، فضای داخلی ساختمان را به مقدار زیادی مستقل از شرایط جوی ساخت.

افزایش پیچیدگیهای تکنولوژیکی و ابعاد ساختمانهای جدید منجر به تخصصی شدن صنعت ساختمان گشت. نتیجه ای که حاصل شد این بود که ساختمانها صرفاً بر اساس نیاز ساکنان ساخته نشده ، بلکه اهداف وسیع تری برای آنها در نظر گرفته می شود.اکثر افراد بیشتر وقت خود را در فضای داخلی ساختمان و اغلب در فضاهای مشترک می گذرانند. با پیدایش سیستمهای کنترل محیطی مکانیکی و افزایش کنترل بر روی هوای فضای داخلی ساختمان انتظار ساکنان برای آسایش حرارتی هوای داخل ساختمان بیشتر شده است.

با در نظر گرفتن این واقعیت که شرایط آسایش حرارتی در فضای یک ساختمان برای هر فرد خاص به دامنه ناچیزی محدود می شود و این دامنه برای هر فرد متفاوت است، برآوردن این انتظارات کمی سخت به نظر می رسد.

علیرغم وجود سیستمهای کنترل محیطی گسترده در ساختمانها، نارضایتی ها در خصوص جریان هوای فضای داخل ساختمان هنوز وجود دارد. علاوه بر آسایش حرارتی ، کیفیت هوای داخلی ساختمان نیز مورد بحث می باشد. از هنگامی که صرفه جویی در مصرف انرژی به تمامی نیازهای دیگر برتری یافت، نماهای ساختمان بهتر عایق بندی شد و از نشت هوا جلوگیری به عمل آمد. تهویه مرکزی جایگزین تهویه مکانیکی محلی یا طبیعی شد. میزان جریان هوا نیز کاهش یافت. سیستم تهویه مرکزی کنترل شده با میزان هوارسانی کم ، حفظ شرایط قابل قبول را برای ساکنین دشوارتر می سازد.

هوای تازه نمی تواند مستقیماً برای ساکنان فراهم شود. علاوه بر این ،اصلاح شرایط از طریق تهویه طبیعی(برای مثال بازکردن پنجره) به علت هوابندی نمای ساختمان بیش از این امکان پذیر نیست.

نتیجه هوابندی مناسب و کاهش هوای تازه در ساختمان موجب بالا رفتن گازهای خروجی ازمصالح جدید (نظیر عایقهای پشم سنگ) مبلمان و محصولات پاک کننده شده بود و پی آمد آن بروز مشکلاتی برای سلامت ساکنان بود. علیرغم تلاشهای انجام شده در سالهای اخیر جهت بهبود کیفیت فضای داخلی ساختمان، مطالعه بر روی کیفیت هوا در ۵۶ ساختمان اداری در ۹ کشور در سال ۱۹۹۸ در اروپا نشان داد که ۲۰ درصد از ساکنان از محیط داخلی ساختمان ناراضی هستند.

از آنجاییکه در هر اقتصاد مدرن بخش عمده ای از تولید نا خالص ملی(GNP) توسط افرادی بدست می آید که درساختمانهای اداری مشغول به کار هستند اهمیت ایجاد فضای مناسب در ساختمان بیشتر آشکار می شود. دستیابی به شرایط محیطی قابل قبول یکنواخت درفضای ساختمانها بر آسایش حرارتی افراد ترجیح دارد.

به منظور تمرکز بیشتر بر روی ساکنان به جای اتاق و یا ساختمان، به دانش کافی در خصوص الگوی جریان هوای داخلی ساختمان نیاز است. دفعات تعویض هوا و توصیف شرایط ورودی و خروجی اطلاعات کافی را در خصوص آسایش حرارتی و کیفیت هوا برای ساکنان فراهم نمی کند. اتاق و یا ساختمان را نمی توان به عنوان یک منطقه مجزا در نظر گرفت.